Het is deze week Baby Loss Awareness Week en dat betekent dat er wereldwijd stil wordt gestaan bij baby's die in de zwangerschap of vlak daarna zijn overleden. Al een lange tijd wil ik graag ons verhaal vertellen en al maanden staan er wat notities op papier, maar deze week voelde als het moment om het verhaal van onze dochter Saanvi te delen. Ik wil dit graag delen voor andere die hetzelfde hebben meegemaakt, voor mensen in onze omgeving, maar ook voor onszelf. Het is een onderwerp waar weinig over gesproken wordt en je ook niet vaak meemaakt, ondanks dat het helaas vaak voorkomt.
De Zwangerschap
Begin december 2021 kwamen we er achter dat we in verwachting waren. Op dit moment waren we net 1 maand in India (bij de familie van Amit) en we hadden het plan om zeker nog 4 maanden te blijven. We hebben dit bijzondere nieuws eigenlijk direct gedeeld met onze families. Onze eerste afspraak bij de gynaecoloog (ze hebben in India geen verloskundige) was direct de volgende dag en zal ik nooit vergeten. Ze kon namelijk niet geloven dat ik in verwachting was, ondanks dat we haar een foto van een positieve zwangerschapstest lieten zien. Ze gaf aan dat het nog veel te vroeg was om dit al te weten dat klopt ook wel want volgens de berekeningen zat ik pas op 3,5 week. Er werd direct een bloedtest gedaan en gelukkig kregen we diezelfde dag nog de uitslag en bleken we toch echt in verwachting te zijn.
De eerste 5 maanden van mijn zwangerschap verbleven we dus in India. Gelukkig merkte ik als snel dat de zorg in India erg goed was. Ik ging elke maand op afspraak naar de gynaecoloog en daarvoor vond meestal een echo plaats in een medisch centrum. Waar je in Nederland alleen met 13 en 21 weken een medische echo krijgt, zijn in India alle echo’s medisch en waren eigenlijk altijd goed. Ondanks dat de zwangerschap goed verliep, had ik het wel erg zwaar, voornamelijk omdat geuren en smaken heel intens waren. Ik lusten bijvoorbeeld opeens geen Indiaas eten meer... en dat is best lastig als je in India bent. Doordat ik weinig tot niets kon eten, was ik de hele dag door misselijk en ontzettend moe.
Eind maart vlogen we weer richting Nederland en de volgende dag gingen we direct voor de 20 weken echo (dit mocht gelukkig nog net). Ik wilde deze graag in Nederland doen, zodat ze hier ook een goed beeld van mijn zwangerschap zouden hebben. Gelukkig was ook dir keer alles in orde en vonden we het vooral erg leuk om de verschillen tussen een echo in Nederland en India te zien. Ook kwamen we er deze dag achter dat er een meisje in mijn buik zat, in India is het namelijk verboden om het geslacht te weten.
De bevalling
Met 21 dagen en 1 dag had ik de afspraak gehad voor de medische echo in Nederland en 2 dagen later ben ik bevallen. Het ging allemaal heel snel... Om 10 uur in de avond gingen we naar bed. Op dat moment had ik een zeurderig gevoel in mijn onderrug, maar niet iets om ons zorgen over te maken. Rond 1 uur 's nachts werd ik wakker met wat pijn in mijn onderrug. Eigenlijk had ik vooral het gevoel alsof ik naar de wc moest en dat het allemaal een beetje verstopt zat in mijn buik. Dit vond ik ook niet heel gek, omdat ik in Nederland heel anders was gaan eten dan dat ik in India deed. Ik heb een tijd beneden gezeten en tv gekeken, slapen lukte niet. Rond half 3 begon ik meer pijn te krijgen, maar de connectie met weeën kwam pas veel later. Toen ik nog een keer naar de wc probeerde te gaan, had ik wat bloed verlies en begon ik me zorgen te maken.
Ik liep terug naar boven en maakte Amit en mijn moeder (we wonen tijdelijk bij mijn ouders) wakker, ook besloot ik de verloskundige te bellen (die had ik nog nooit gezien). Dit was om kwart voor 3 en ondertussen werd de pijn ondragelijk. Ik had ontzettend pijn in mijn onderrug en was helemaal aan het trillen. Toen de verloskundige binnenkwam, was het eerste dat ze deed de ambulance bellen en om 3 uur werd ik met spoed meegenomen naar het ziekenhuis. In de ambulance besefte ik pas dat ik weeën had, doordat het ambulancebroeder vroeg, om de hoeveel minuten ik pijn had. Op dit moment kwamen de weeën om de 30 seconden.
In het ziekenhuis vertelde ze me direct dat onze dochter geboren zou worden en dat ze niets konden betekenen. Op dat moment was ik daar eigenlijk niet mee bezig, omdat ik zo veel pijn had. Gelukkig kwam Amit net op tijd binnen, mijn vliezen braken na 2 keer persen en enkele minuten later om 03.36 uur werd onze dochter geboren.
Na de bevalling
En dit was eigenlijk een heel mooi moment, iets wat je je misschien niet kan voorstellen. Niet alleen was de pijn verdwenen, ook had ik ons dochter op mijn borst liggen en waren we trotse ouders. Ze heeft nog enkele minuten mogen leven. Wat veel mensen misschien niet weten is dat een kindje met 21 weken, geen klompje cellen meer is. Onze dochter had armen, benen, nageltjes, oortjes en het gezichtje was helemaal af. Het was zo surrealistisch, want we waren zo trots en tegelijkertijd weet je dat je ook afscheid aan het nemen bent. Iets waar ik heel blij mee ben is dat bij mij de placenta gelijk is meegekomen. Bij veel vrouwen beginnen de weeën weer opnieuw omdat je nog moet bevallen van de placenta en bij 1 op de 3 vrouwen lukt het niet om van de placenta te bevallen en moet deze op de OK verwijderd worden.
Net na de geboorte van Saanvi kwam ook mijn moeder onze kamer op gelopen, dit was erg fijn. Ik heb geen idee hoelang, maar ze heeft best een tijd om mijn borst gelegen. De verloskundige en verpleging gaven ons ook echt even de ruimte. Amit heeft zelf nog zijn familie kunnen bellen, zodat ze onze dochter ook konden zien. Uiteindelijk hebben ze Saanvi opgemeten, gewogen en heel gek in een bak met water gelegd.
Er zijn heel veel beslissingen die je best kort na de bevalling moet maken, iets waar je natuurlijk vooraf helemaal niet over na denkt. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om je kindje in het ziekenhuis achter te laten en daar ook weer op te halen als je afscheid gaat nemen. Onder de 24 weken kun je ook kiezen voor een groeps-crematie in het ziekenhuis, maar de meeste mensen (waaronder ook wij) kiezen ervoor om hun kindje mee naar huis te nemen. In het begin was dit een hele gekke gedachten...
Omdat met mij alles goed ging, mochten we aan het begin van de middag naar huis toe. Wij hadden er dus voor gekozen om Saanvi mee naar huis te nemen en dan ligt je kindje dus in een plastic bak met kraanwater (wateropbaring). Dit is volgens mijn mogelijk tot 28 weken en is iets waar ze enkele jaren geleden bij toeval achter zijn gekomen. Je kindje neemt dan dezelfde houden aan als in de baarmoeder en blijft op deze manier er het mooist uitzien. Deze plastic bak hebben we vervolgens in een andere mooie doos gelegd (deze konden we kopen in het ziekenhuis) en zo hebben we het ziekenhuis verlaten. Ik weet nog goed dat dit een heel moeilijk moment was, omdat het toen pas echt definitief voelde.
En daarna?
Zoals ik al zei moesten er veel dingen geregeld worden, gelukkig heeft mijn moeder dit op haar genomen. Zo heeft ze een begrafenisondernemer gebeld, die diezelfde dag nog langskwam. Doordat ze zelf tijdens de zwangerschap ook een kindje heeft verloren, wist ze heel goed hoe we ons voelen en kon ze ons ook heel fijn begeleiden. Je bespreek dan direct hoe je afscheid wilt nemen van je kindje. We wisten eigenlijk direct dat we het heel klein wilde houden en haar wilde cremeren.
Saanvi is uiteindelijk 3 dagen bij ons thuis geweest. Achteraf zijn we heel blij dat we deze keuze hebben gemaakt, we konden haar nu aan mijn familie laten zien en haar vasthouden. Dus wat in het begin een hele gekke gedachten was, bleek uiteindelijk heel fijn te zijn en werd het ook gewoon dat ze zo bij ons was. Overdag stond ze bij ons op tafel in de woonkamer en konden we haar vasthouden (achteraf iets wat ik vaker had willen doen) en in de avond ging ze de koelkast in... weer iets heel geks dat ook snel normaal werd. Ook moesten we het water eens in de dag verschonen, zodat haar lichaam het mooist zou blijven.
In het ziekenhuis hadden ze al enkele keren aangegeven dat we door een stichting foto's van haar konden laten maken. Hier hadden we eerst geen behoefte aan, omdat het heel gek voelde om een soort fotoshoot te houden. Na een nachtje slapen, besloot ik het toch wel te willen doen. Tijdens de bevalling in het ziekenhuis heeft de verloskundige enkele foto's gemaakt, maar deze zijn best heftig om terug te kijken. Ik wilde daarom andere foto's laten maken, zodat we met een fijn gevoel naar haar konden kijken, als we dat wilde. Mijn moeder nam contact op met Stichting Still, zij doen dit op vrijwillige basis en diezelfde middag kwamen ze nog langs.
Afscheid
Op de derde dag was het tijd om afscheid te nemen. In het mooie doosje van het ziekenhuis hebben we een dekentje gelegd en nadat we met mijn familie en de familie van Amit via de telefoon afscheid hadden genomen van Saanvi, hebben we haar op het dekentje gelegd. Over haar heen hebben we nog een dekentje gelegd samen met een knuffeltje en wat mooie oranje bloemen. Daarna was het tijd om haar naar het crematorium te brengen. Ook hier werden we heel fijn begeleid.
De volgende dag mochten we haar weer ophalen en enkele dagen laten hebben we besloten haar uit te strooien.
Tot slot
Het is nu 6 maanden geleden dat Saanvi is geboren, maar het gaat goed met ons. We hebben het een plekje kunnen geven. In het Hindoeïsme geloven ze in reïncarnatie en hierdoor geloven we dat ze waarschijnlijk op een andere mooie plek gekomen is en misschien wel op een plek waar ze nodig was. We hebben er vrede mee en koesteren de veel te korte, maar mooie herinnering.
Tegen andere die hetzelfde hebben meegemaakt, of je nu een kindje vroeg in de zwangerschap hebt verloren of pas na de geboorte, iedereen zijn rouwproces is anders. Ondanks dat ik nog wel eens verdrietig ben, is het niet meer zoals in de eerste twee weken en gaat het vooral heel goed met mij. Iets waar ik mij nog wel eens schuldig over heb gevoeld, want waarom ben ik niet meer verdrietig? Nu weet ik dat rouw voor iedereen een ander proces is. Amit en ik hebben ontzettend veel aan elkaar gehad, maar weet ook dat rouw voor vrouwen en mannen heel anders in elkaar zit. Blijf daarom met elkaar praten en het is echt niet erg als je hulp van buitenaf nodig hebt.
Doordat rouw voor iedereen zo anders is, is het voor buitenstaanders soms lastig. Want zeg je wel iets of doe je net alsof je nergens iets van weet... mijn advies voor hun is, vraag het gewoon. Vraag of ze het fijn vinden om het er over te hebben, de een zal aangeven liever niet, terwijl de ander het heel fijn vind om het er over te hebben en de naam van hun dochter of zoon te horen.
Wil je na aanleiding van dit artikel, iets kwijt? Stuur gerust een berichtje via heygroentje@gmail.com of via social media.
Comments