Op 26 april 2023 ben ik bevallen van Ayaan en dat was een bijzondere dag! Aangezien ik jullie deze hele zwangerschap heb meegenomen, dacht ik die bevalling type ik ook gewoon even uit. Ik neem jullie vandaag dus mee in mijn bevallingsverhaal, lees je mee?
In mijn laatste update op 5 april schreef ik hoe het is om zwanger te zijn met een cerclage en vertelde ik dat de cerclage op 7 april weer verwijderd zou worden. Ik had gehoopt dat het een makkelijke ingreep zou zijn en dat ik binnen 10 minuten weer buiten zou staan, maar helaas. Na 20 pijnlijke minuten lukte het niet om de cerclage te verwijderen en besloten we het toch onder een lichte narcose te doen. Gelukkig kon dit op dezelfde dag en mocht ik ook in de avond weer naar huis. Na de ingreep kwam de gynaecoloog nog wel even langs om te vertellen dat alles goed was gegaan en dat ik al 2 cm ontsluiting had. Dit hoefde echter niets te betekenen, hij kon gewoon nog 4 weken blijven zitten.
Met 37 weken besloot ik met verlof te gaan, vooral omdat ik het gevoel had dat het niet heel lang meer ging duren.
Hoe het begon
Het zusje van Amit zou van 22 tot 24 april in Nederland zijn, maar omdat het zo gezellig was hadden we haar overgehaald om nog een week langer te blijven. Stiekem met de hoop dat ze bij de geboorte van Ayaan zou zijn. We planden allemaal leuke activiteiten in en op 26 april stonden we in de ochtend op de kartbaan. Ik keek natuurlijk vanaf de zijlijn toe, maar Amit en zijn zus gingen racen. Na vele rondjes te hebben gereden, waren ze er misselijk van en besloten we weer naar huis te gaan. Zelf had ik helemaal geen rondjes gereden, maar ik was al wel de hele ochtend misselijk en ontzettend moe. Thuis ging ik ook gelijk even naar bed, want om 15.00 uur zouden we een controle in het ziekenhuis hebben.
Aangekomen in het ziekenhuis, vroeg onze gynaecoloog (zoals altijd) hoe het met mij ging. Waar ik normaal altijd vertelde dat alles goed ging, zei ik nu dat ik mij eigenlijk de hele dag al niet zo lekker voelde. We besloten daarom direct even een echo te maken en naar de baby te kijken. Zijn hoofdje zat al een aantal weken heel diep ingedaald en was daardoor niet meer te zien, maar verder zag alles er goed uit. Voor de zekerheid wilde de gynaecoloog controleren of er ontsluiting was en wat bleek ik zat al op 6 cm. De bevalling was dus eigenlijk al begonnen, maar kon doordat ik geen weeën had niet goed doorzetten, dit verklaarde volgens de gynaecoloog de misselijkheid.
Inleiden
We besloten daarom dat ik verder ingeleid zou worden. Op de afdeling was iedereen heel verbaasd, het kwam namelijk niet vaak voor dat iemand met 6 cm ontsluiting nog zo vrolijk rondliep. Terwijl ik een infuus kreeg en aan de CTG scan moest, ging Amit even snel naar huis om wat spullen op te halen en zijn zusje in te lichten. Rond 17.15 uur kwam er een gynaecoloog langs om mijn vliezen te breken, in de hoop dat er weeën zouden komen. Dit gebeurde helaas niet, maar het was wel een gekke ervaring. In een film klettert het vruchtwater altijd in een keer op de grond, maar doordat ik in bed moest blijven liggen, was het net of ik om de paar minuten in bed plaste.
Omdat het nog een lange nacht kon worden en de keuken van het ziekenhuis bijna zou sluiten, werd mij geadviseerd om eten te bestellen. Blij verrast zag ik dat ze in het ziekenhuis superveel vegan opties hadden. Ik bestelde aardappelen, groente en falafel en daarbij kreeg ik nog een salade, fruit, tomatensoep en Alpro vanille vla. Tijdens het wachten op mijn eten, werd ik eerst nog even verplaatst naar een grotere kamer. Er werd mij namelijk gevraagd om mijn wensen en ik had wel interesse in een badbevalling. Ik had trouwens van tevoren geen bevalplan geschreven, omdat ik toch het gevoel had dat alles altijd anders loopt en Amit wist wat ik belangrijk vond. In de nieuwe kamer begonnen we ook met de laagste dosis weeënopwekkers, om te kijken of mijn lichaam het dan verder op zou pakken. Om 18.30 uur kreeg ik mijn avondeten en hebben we vooral gezellig geklets. We waren vooral benieuwd of Ayaan die dag nog geboren zou worden of toch op Koningsdag.
Eindelijk weeën of moet ik al persen...?
Rond 19.00 uur begon ik wat lichte krampen te voelen en net zoals de vorige keer zaten deze in mijn rug. Tegen 19.45 uur begonnen de krampen over te gaan in weeën en voor mijn gevoel kwamen ze echt al om de paar minuten. Ik vond het alleen moeilijk om mij hierop te concentreren, omdat ik geen fijne houding kon vinden. Door de rugweeën kon ik niet fijn liggen of zitten, maar ook lopen was lastig door het CTG-apparaat. Wanneer ik namelijk probeerde te bewegen, piepte het apparaat, omdat de hartslag van Ayaan dan niet goed te meten was. Hierdoor was ik best geïrriteerd en vroeg dan ook aan een verpleegkundige of ik aan dat apparaat moest blijven. Ze gaf aan dat door de weeënopwekkers die ik had gekregen het belangrijk was om alles goed te blijven monitoren. Wel zou ze gaan overleggen met een gynaecoloog, want ze begreep wel dat het niet heel prettig was en het nog wel even zou gaan duren.
Toen de verpleegkundige weg was besloot ik even naar de wc te gaan, misschien zou deze houding wel fijn zijn. Op het moment dat ik ging zitten voelde ik opeens ontzettend veel druk en had ik het gevoel dat ik moest gaan persen. Ik herkende dit gevoel van de vorige bevalling, alleen durfde ik niet. De weeën waren immers pas net begonnen en ik kon mij niet voorstellen dat ik al op de 10 cm zat. Alleen het gevoel was zo sterk, dat ik het niet kon tegenhouden en schreeuwde daarom naar Amit dat hij op de bel moest drukken. Amit kwam daarna direct bij mij kijken en ik weet nog dat ik tegen hem zei dat Ayaan geboren zou worden. Vervolgens probeerde ik met behulp van Amit weer terug naar de kamer te lopen en drukte Amit nog een keer op de bel. Als we terugdenken aan dit moment van de bevalling is het net een scène van een dramafilm waar we in spelen. Ik vond het namelijk echt te lang duren, dus zei ik tegen Amit dat hij iemand moest gaan halen, want ik had het gevoel dat Ayaan elk moment geboren kon worden. Amit rende de gang op en het leek echt minuten te duren voordat hij eindelijk terug kwam met een gynaecoloog, in het echt waren het hooguit 40 seconden. Ik stond zelf nog steeds naast het bed en de gynaecoloog zei met verbazing, zijn hoofdje staat inderdaad al, je mag gaan persen. Ik had eigenlijk geen tijd om na te denken over posities, ging daarom maar gewoon op bed liggen en na 4 keer persen werd Ayaan om 20.33 uur geboren.
Naar de OK
De eerste paar minuten voelde heel onwerkelijk... waar het de vorige keer na de bevalling heel stil bleef in de kamer, had ik nu een kindje dat huilde en geluid maakte. We belden redelijk snel even naar de familie van Amit, daar is het namelijk een aantal uur later en anders zouden ze misschien al slapen. Ik denk dat we ongeveer 1,5 uur hebben kunnen knuffelen, hierna werd hij gecontroleerd door de gynaecoloog en kreeg ik een operatiejasje aan. Ik werd namelijk meegenomen naar de OK, omdat ik een totaalruptuur had en gehecht moest worden onder narcose. Het was heel gek om Amit en Ayaan achter te laten, maar ik was ook te moe om er te veel bij stil te staan. Rond 01.00 uur was ik weer terug op de kamer, nog wel erg slaperig van de narcose, dus ging er best veel langs mij heen.
Wel begreep ik van Amit dat Ayaan het ontzettend goed had gedaan. Hij was eerst nog even actief geweest en had veel om zich heen gekeken, maar was uiteindelijk lekker in slaap gevallen. Zelf hebben we de eerste nacht eigenlijk ook best goed geslapen, ondanks de geluidjes van Ayaan die heel onwerkelijk waren om te horen. Verder werden we ook een aantal keren wakker gemaakt door de verpleging, omdat Amit dan de luier mocht verschonen en ik Ayaan moest voeden.
Weer naar huis
De volgende ochtend gaf de verpleegkundige aan dat we naar huis mochten. Ik kon namelijk weer zelfstandig naar de wc toe, had vrijwel geen last van mijn hechtingen (waarschijnlijk omdat ze het op de OK hebben gedaan) en ook met Ayaan ging alles goed. Wel hebben we nog uitgebreid ontbeten in het ziekenhuis (weer superveel vegan opties!) en gingen we aan het einde van de ochtend naar huis, waar de zus van Amit ons aan het opwachten was.
Ik kijk terug op een fijne bevalling. Alleen een bevalling die zo ontzettend snel ging, dat het lijkt alsof het allemaal nooit is gebeurd. Soms vind ik dat wel jammer, maar als ik andere verhalen hoor, ben ik toch best dankbaar dat alles zo voorspoedig is verlopen.
Het was geen makkelijke zwangerschap, maar het was het allemaal waard!
En dat was mijn bevallingsverhaal.
Over het herstel en de kraamperiode schrijf ik waarschijnlijk nog een andere keer. Voor nu bedankt voor en lezen.
* De foto's in deze blog zijn gemaakt door Julka fotografie
Comments